Moje książki

Seria „Rodowody cywilizacji” wydawana przez PIW to bardzo dobre źródło informacji. Podobnie jest z „Seksualność w średniowiecznej Europie” profesor Ruth Mazo Karras. Dla mnie w książka oświetliła „mroki średniowiecza”. Ciekawe informacje dotyczyły sodomii, która w średniowieczu przypisywana była raczej zakonnikom. Także ciekawie zostaje przedstawione podejście do czystości i źródeł celibatu. W Średniowieczu ukształtował się też za sprawą Kościoła pogląd na legalne potomstwo, a i wmówienie ludziom, że seks jest czymś grzesznym. Choć jak się dowiadujemy z kart książki do XI wieku niewiele sobie z tego ludzie robili. Książka zawiera wiele ciekawostek jak choćby nieudana próba podjęta przez św. Bernarda przywrócenia do życia młodego chłopca (s. 185). Natomiast na doszukałem się też na jakiej podstawie, współczesny KK w Polsce, obarcza odpowiedzialnością za pedofilię w kościele opierając się na kazaniach Bernardyna ze Sieny (1380-1444), proszę zajrzeć na stronę 189 niniejszej książki. Ogólnie książka bardzo dobra. Polecam wszystkim tym, których interesuje życie codzienne w Średniowieczu.

„Pierwsi misjonarze w swoich zapiskach często określali Osagów jako «najszczęśliwszych ludzi na świecie». […] Czuli się wolni, ponieważ nie mieli nic na własność i nic nie miało na własność ich. Osagowie znaleźli się jednak na drodze ekonomicznego rozwoju świata […] ich życie nigdy już nie było takie samo”. (s. 284) Powyższy cytat w zasadzie streszcza książkę. Malo znana historia eksterminacji rdzennych mieszkańców Ameryki Pn. Seria morderstw, w które zamieszana była niemal cała socjeta hrabstwa Osage w Oklahomie. Nieszczęściem Osagów było znalezienie ropy na jałowej ziemi, na którą zesłał ich rząd USA. Można pokusić się o stwierdzenie, że bogactwo nie czyni cię szczęśliwym o ile nie jesteś białym. Nieliczne wyroki, jakie zapadły w sprawach, które rozegrały się w latach dwudziestych ubiegłego wieku, przypominają kary za znęcanie się nad zwierzętami w Polsce. Polecam książkę wszystkim miłośnikom reportażu jak i zaczytującym się w kryminałach.

Nie można przejść obojętnie obok polecanej książki przez Marcina Mellera. Zawsze jest trafionym zakupem i warta poświęconego czasu. "Nielegalny." To autobiograficzna książka opisująca z humorem dzieciństwo w strasznych czasach. Uśmiech to swego rodzaju terapia oswajanie zła, aby demony nas po nocach nie straszyły. Książka ukazuje także niezwykłe relacje syn matka, twardej miłości, która nawet przy pomocy kary wychowuje. Dla mnie książka bardzo dobra. Okazuje się jak mało wiemy o Afryce i jej problemach. Gąszcz języków, kultur i segregacji że względu na różne odcienie skóry. Czy czarny mógł być białym? Tak. Decydował o tym ołówek. Polecam

Wreszcie trafiłem pismo, które się, nie starzeje. Jest to „Pismo – Magazyn opinii”, które można czytać nawet po roku. Właśnie pierwszy numer wydany rok temu. Tematy jak najbardziej aktualne. Najbardziej zainteresowały mnie „Cholerne czarodziejstwo. O dziennikarstwie” – rozmowa z Haliną Bortnowską, „Jądro chciwości” – reportaż z Kongo Bartka Sebela, okazuje się, że niewiele się zmieniło w dorzeczu Kongo od wydania „Jądra ciemności” Josefa Conrada. „Każdy chce być stworzycielem” o biotechnologii artykuł Łukasza Lamża, wprawdzie z artykułami na temat CRISPR/Cas już wpadały od paru lat w moje ręce, ten natomiast jest przedstawiony w sposób niemal „łopatologiczny”. Wszystkie eseje, czyli „Pieniądze w służbie chińskiej dyplomacji” – Tomasza Kamińskiego, tylko czekać jak seria książek sf  Davida Wingrove _ „Chung Kuo – Państwo środka” stanie się realną powieścią. „Nowy analfabetyzm” – tekst Marcina Króla, chyba nie wymaga opisu, że jest godny uwagi. Osobista historia Karoliny Lewestam „Dzień, w którym nie pogłaskałam kota”. Także tekst „Dochód gwarantowany: panaceum czy iluzja?”  Jędrzeja Malko. Domyka całość wraz z „Plan musi być” Sylwii Chutnik. Jeżeli uwzględnić ciekawą grafikę i poezje to w sumie około 90% tekstu wartego przeczytania. Po roku? To niezły wynik. Staję się fanem miesięcznika a innym też polecam.