Teraz czytam
2
1
1
1
1
2
1
1
1
1
Bardzo dobrze napisany thriller. Lubię książki, które uwspółcześniają mitologię. W „Pacjentce” Michaelides sprawnie uwspółcześnił dramat Eurypidesa „Alkestis”. Streszczanie książki mija się z celem, bo przecież niech każdy powoli sam odkrywa uroki „Pacjentki”. Napisze tylko tyle, świetnie zagmatwana historia, napisana sprawnie - to też niewątpliwa zasługa tłumacza Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik. Do przeczytania zachęcę cytatem z książki to „Przekonasz się, że to niesamowita historia – nie ma, co do tego wątpliwości. To czy w nią uwierzysz, zależy wyłącznie od ciebie”. Polecam
1
Z napisaniem opinii o książce zwlekałem kilka dni. Chciałem, aby się uleżała. Miałem też kłopot z oceną, ostatecznie skończyłem na ocenie dobrej (trzech gwiazdek wg skali booklikes). Bezsprzecznie książka porusza ważny problem, podejścia człowieka do przemysłowej eksploatacji zwierząt. Gdyż to, co się dzieje na tzw. fermach przemysłowych trudno nazwać hodowlą. Poruszenie niszczenia środowiska naturalnego i wymierania kolejnych gatunków zwierząt to także problem współczesny. Od momentu przeczytania książki do napisania tej opinii w mediach przeczytałem o zagładzie trzech gatunków zwierząt – koala, nosorożec karłowaty (indonezyjski) i ary modre – znane z filmu „Rio”. W książce pojawia się wiele źródeł, a następnie interpretowanych przez autora. Napisana zresztą z ostrym pazurem, sprawia, że czyta się ja niemal jak powieść sensacyjną. I nawet jak czasem trąci babizmem – jak wspomina sam autor to nie szkodzi. Słaba stroną książki jest wrzucenie faktów i zblendowania (świetne porównanie Sz.H.) z mitologią religijną. Zdaje sobie sprawę z żarliwej wiary w Boga autora książki. Nikt nie zamierza mu wierzyć w swoiste wniebowstąpienie zwierząt. Każdy ma prawo wierzyć, w co chce. I chociaż Hołownia atakuje Y.N.Harariego za jego podejście do wiary – vide „Sapiens. Od zwierząt do bogów” część I. To jednak, jako osoba wykształcona z pewnością wie, że mit o arce Noego to kopia sumeryjskiego Eposu o Gligameszu najprawdopodobniej z końca III tysiąclecia pne. Czyli starszego od pierwszych ksiąg biblijnych o jakieś 1500 lat. Dlatego momentami przekartkowałem książkę, bo trąciła nie tyle babizmem, co rekolekcjami prowadzonymi przez kaznodzieję Szymona. Przeczytać mimo wszystko warto, bo warto pochylić się nad swoim zdrowiem. Bo spożywanie mięsa nie jest wcale zdrowe. Nawet jak ktoś znacznie je ograniczy pod wpływem tej czy innej lektury – zawsze zaczyna się od wzrostu świadomości – to warto sięgnąć po „Boskie zwierzęta”.
1
1
1
1
1
